Τη θάλασσα αγάπησες πριν ακόμα ξυπνήσουν τ΄άστρα πριν περπατήσεις νήπιο στην αυλή με τις βουκαμβίλιες σε μήτρα αρμυρή κολύμβησες, με τους ψιθύρους των κυμάτων στο προσκεφάλι σου αποκοιμήθηκες, δρασκέλισες τοίχους, ποτάμια, βουνά, γι΄αυτήν.
Κι ερωτεύτηκες τον έρωτα, κορόιδεψες την καταιγίδα κι αφέθηκες στου ήλιου τις λάγνες υποσχέσεις, ενώ γύρω σου έστηναν χορό οι νυχτερίδες.
Στην πλάτη της ανέβηκες και βυθίστηκες στην υγρασία της αγκαλιάς της, το λευκό εκκλησάκι στην άκρη του βράχου προσκύνησες κι ύστερα έκλεψες των ματιών της το πράσινο να το κάνεις δικό σου.
Σε ταπεινό ακρογιάλι σου δόθηκε μια βραδυά του Αυγούστου. μέσα στην ορμή των αφρών της λούστηκες με το φώς τους κι αποκοιμήθηκες γυμνή με το χαμόγελό της.
Ποιό κοχύλι έκανες φυλαχτό στο λαιμό σου; Ποιό βότσαλο τραγούδησες στην ακτή; Ποιό νησί ζωγραφίζεις λευκό στο χαρτί; Ποιό πράσινο κυριεύει τα μάτια σου; Ποιά αγάπη κουβαλάς στην καρδιά σου;
Τη θάλασσα αγάπησες πριν ακόμα ξυπνήσουν τ΄άστρα Στη θάλασσα ανήκεις.....